نقش مدارا در تعالی انسان و جامعه (سلوک فردی و اجتماعی) با رویکردی به اندیشة عرفانی و رفتار سیاسی امام خمینی(س)

مدارا در فرهنگ مفاهیم سیاسی  به معنای تسامح، دیگرپذیری، پذیرش امر غیر قابل قبول و نیز نوعی رواداری و عدم تداخل و تقابل  با آرا، عقاید، نگرش، رفتار و ... دیگران علی‌رغم عدم پذیرش  و مقبولیت آنهاست. از این‌رو تعریفی سلبی  است  و نتیجه آن  تحمل دیگران و مدارا کردن با آموزه‌ها و باورهای افراد و مسلک‌های مختلف اجتماعی و دینی است و از منظر درون دینی  نیز فضیلتی اخلاقی است که  به گونة فردی و اجتماعی مطرح می‌شود. رفتاری مهربانانه و هدایتگرانه با خود به منظور انقیاد نفس  و نیز هدایت افراد برای ساختن جامعة انسانی و متعالی است بدین ترتیب مدارا هم موجب شکوفایی انسانیت انسان و  هم عامل تحقق جامعة انسانی می‌گردد.  بدیهی است  اتصاف به این صفت اخلاقی ـ عرفانی و اجرای درست و  معقول آن نیازمند سلوک علمی‌و عملی است. نگارنده در این پژوهش به تبیین مؤلفه‌ها، مبانی، ضرورت و  تأثیر آن در تعالی فرد و  جامعة متعالی با رویکردی به اندیشة عرفانی و سیرة امام خمینی می‌پردازد.